Zo begint het liedje Brabant van Guus Meeuwis. En graag gedaan als het nu in jouw hoofd zit. Als Brabo iets waar ik natuurlijk gelijk aan denk.
Het is redelijk stil in deze prachtige omgeving. Het is genieten van mooie uitzichten en heerlijke geuren. Niet veel meer dan regen dat op het raam klettert. Vogels op de achtergrond en soms de blaf van een hond. Ergens is dat heerlijk. Even geen drukte. Rennen terwijl je tot stilstand komt in het groen. Het is luxe zonder het luxe te zijn. Iets waar ik zelf voor gekozen heb, maar wel met pijn in het hart. Waar ik al twee jaar mee bezig ben en het niet wil. Maar soms moet je vechten opgeven. Voor jezelf.
Hoe graag je ook wil vasthouden aan wat was en wat je lief hebt. Hoe hard je ook vecht, het wil niet meer en alles in je lijf en geest schreeuwt dat het niet gaat. Ik heb de afgelopen tijd vaker geschreven over mentale uitdagingen. Ook bij mezelf. En hoe je er sterker uit kunt komen. Daar geloof ik heilig in. Zo nu ook. Ik zet deze stap omdat ik niet anders meer kan. Als je alles geprobeerd hebt en het wil nog steeds niet, dan moet je verder. Met een lach en een traan. Met een lach en een traan. Met respect. Een schouder, troost en met je omgeving naar oplossingen zoeken.
Maar dan komt het moment dat je er echt zit. Het echt wordt. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten en toch geeft het lucht.
Waarom ik dit deel? Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik niet de enige ben. Dat dit – zeker voor mannen – uitdagend is, want je hebt een rolmodel. Je wil niet falen en de beste papa en partner ooit zijn. Dat was ook mijn vertrekpunt. Niet die papzak meer zijn, maar fit, energiek en vol zin. Dan voelt het als falen en vecht je als een leeuw. Opgeven zit niet in je woordenboek. Maar eerlijkheid duurt het langst.
Wat wil je echt? Dat geeft lucht en richting. Dat zegt niets over die uitkomst, maar wel over hoe je echt verder wil. Binnen of buiten wat je hebt. Maar waar begin je? Dat is niet makkelijk. Het is een proces dat veel van je vraagt, maar bovenal om eerlijk te zijn naar jezelf en anderen toe. Over die drempel heen stappen en dat ‘avontuur’ aan gaan om uit te vinden wat jij vanuit jouw kern nu echt wil. Wie jij wil zijn.
Jezelf vanuit de diepte leren kennen, om daar vanuit gelukkig te zijn en te weten wat jou gelukkig maakt. Om vanuit je eigen geluk dat ook aan een ander te kunnen geven.
Dat vraagt om moed en dapperheid, want het is niet niks. Je zal lichamelijk, mentaal, emotioneel en tot je diepste kern jezelf opnieuw leren kennen, erkennen en herkennen. Ben jij daar klaar voor?
Laten we zeggen; die kop koffie staat te dampen en een goed gesprek is een mooie start. Niets meer, niets minder.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
Tim
