Het begon allemaal op de bank. Letterlijk. Futloos. Vol stress. Aan de medicatie. Een ware coach potato.
Een hoofd dat overliep en een lijf dat eigenlijk alleen nog maar op de rem trapte. Als IT-Professioneel zat ik “goed”. Als je tenminste naar het cv keek en niet naar de man erachter. Van buiten alles strak geregeld, van binnen een chaos waar ik nauwelijks nog grip op had.
Tot mijn lijf op de noodrem trapte. Hard. Geen keus meer. Alleen nog: stilstaan. Of… in beweging komen. Ik stokte naar lucht, ik was te dik en had geen fut. Ik voelde me een slechte vader. Het was een knop die om ging en ik had een doel; een leukere papa voor mijn kinderen zijn. Inmiddels was ik echter afgekeurd voor duiken, zat ik aan steeds zwaardere medicijnen en liep ik vast in mijn werk. Wat wilde ik eigenlijk in het leven?
Dus ik ging hardlopen.
Niet omdat ik dat nou zo leuk vond. Eerlijk gezegd vond ik het een gedoe. Ik heb nooit zoveel met sporten gehad. Maar ergens voelde ik: hier zit iets. In eerste instantie “me, myself & I”, maar toen ik niet ver kwam door de ene na de andere blessure gebeurde er iets magisch; ik vond RunDisney en via die route leerde ik Paul en zijn vrouw kennen. Via hen kwam ik in contact met een hardloopcoach.
Het beloofde een waar avontuur en transformatie te worden. Niet alleen qua fysieke verandering, maar zeker ook mentaal en emotioneel. Wat begon met een paar honderd meter struikelen en piepen, groeide uit tot een reis langs halve marathons, hele marathons, en uiteindelijk ultra’s.
Dat lopen werd een metafoor voor mijn innerlijke reis. Voor rouw, trauma, identiteit, leiderschap, ademhaling, overtuigingen en patronen. Moeilijke keuzes en soms gewoon even alles kapot schelden onderweg. Het is meermaals gebeurd dat ik mijzelf niet meer kon verschuilen achter mijn maskers dat alles goed ging. Ik barste in tranen uit tijdens en na de loop. Maar het was zo bevrijdend om die maskers te doorbreken.
Ik merkte dat hoe meer ik liep, hoe meer ik losliet. En hoe beter ik naar mijzelf luisterde, hoe minder ik hoefde te vechten. Ik moest niet meer zoveel. Inmiddels was ik verder gaan verdiepen met een therapeutenopleiding, want als ergens door bullshit heen geprikt wordt, dan is het daar wel. 11 andere therapeuten in spé die je een ware spiegel voorhouden. En al die inzichten… die bleken niet alleen waardevol voor mezelf. Ze bleken ook precies te zijn wat anderen nodig hadden om hún verhaal in beweging te brengen. Inmiddels heb ik vele IT, privacy en security professionals gesproken en ondersteund tijdens mijn opdrachten. Helpen richting en duiding geven over waar ze staan en heen willen.
Dus ik besloot het te delen.
Niet als coach met de perfecte levensles en evenmin als sporter met een strak loopschema. Maar als mens gericht op de mensen die ik dagelijks spreek. Eerlijk en op een begrijpelijke, rationele wijze met kennis en kunde aangevuld met en geplot op hun verhaal. Met verhalen, ervaringen, missers, herkenning, reflectie en af en toe een gezonde schop onder je kont. Begrijpen waar je doorheen gaat en doet.
Deze site is een verzameling van die reis. Van alles wat ik onderweg leerde over leven, werken, ademhalen, veranderen, doorgaan en stil durven staan. Een plek waar de chaos niet wordt weggepoetst, maar waar we er samen betekenis aan geven.
Misschien herken jij iets. Misschien sta jij al even stil. Kom jij niet verder en ben je op zoek naar antwoorden. Of ben je net begonnen met lopen op jouw reis. Misschien heb je gewoon trek in een goed gesprek om weer op weg te kunnen met jouw reis.
In alle gevallen: je bent welkom.
Lionsesque staat voor het vinden van antwoorden en weer terugkeren naar jouw kern. Wie jij in die kern echt bent en weten wat jij daarmee wil. Op basis van wat wij geleerd en ervaren hebben.
En die kop koffie? Die is echt geen metafoor. Die staat warm dampend klaar, want dat is het een perfecte start voor een goed gesprek.
Laat me weten wie je bent, waar je staat en wie weet lopen we samen een stukje op.
